Rozdział 1

         Podkład do tekstu  http://www.youtube.com/watch?v=5etLRgwXmh0

-------------------------------------------------------------------------------

      Nadszedł słoneczny,  kwietniowy poranek. Jako że była sobota wstałam godzinę później niż zawsze. Dzisiaj nareszcie mieliśmy opuścić Ohio i polecieć do Londynu. Mama coś krzyknęła z kuchni, ale to zignorowałam. Jak zawsze z resztą.  Miałam ważniejsze zadanie: spakować swoje manatki. Nie była to moja pierwsza przeprowadzka, więc miałam już wprawę. Wymyśliłam genialny pomysł na nowe ubrania. Stare - chowałam w dziurze pod podłogą, a potem mówiłam: „Zapomniałam spakować”. Przecież nie będziemy wracać z Londynu do Ohio po jakieś zwyczajne ciuchy. Wrzuciłam na siebie moją ulubioną szarą bluzę i niebieskie jeansy. Włosy upięłam w idealny kok. Walizkę już miałam zapchaną starociami, pamiątkami i kilkoma ubraniami, więc tylko na niej usiadłam aby się domknęła. Pościeliłam łóżko, wzięłam torbę i zeszłam do kuchni.

- Cześć mamo - powiedziałam uradowana. - Nareszcie wyjeżdżamy z tej dziury!

- Z dziury? Mówiłaś, że ci się tutaj podoba - skrzywiła się.

- Ale… zmieniłam zdanie. 

Wzięłam kilka zrobionych na śniadanie tostów i nalałam sobie kakaa. Mama usiadła naprzeciwko mnie.

- Megan… musimy porozmawiać - szepnęła trzymając kurczowo kubek z kawą. Nigdy nie mówiła do mnie bez zdrobnienia „Meg”. Źle to wróżyło.

- Słucham Cię mamo - spojrzałam jej w oczy z szerokim, aczkolwiek sztucznym uśmiechem.

- Otóż… - spuściła wzrok na kubek.

- Otóż..? - zdenerwowałam się. – Dokończ.

- Jak wiesz kończą nam się pieniądze - szepnęła. - Dlatego też będziemy mieszkały w „bliźniaku”… Ale to tylko tym czasowo.

- Mamo… - zamknęłam oczy ze zdziwienia. - Mówisz poważnie?

- Tak,… ale z pewnością wyjdzie ci to na dobre. Poznasz nowych ludzi - starała się mnie pocieszyć, lecz nie za bardzo jej to wychodziło. Zawsze mieszkałyśmy same, więc nie byłam przyzwyczajona do „bliźniaka”.

- A mogłabym chociaż wiedzieć kto jest tym lokatorem? - zacisnęłam pięść.

- Państwo Chadwick - uśmiechnęła się. - To naprawdę bardzo mili ludzie.

- W porządku … - zamyśliłam się. - Pójdę po walizkę.

Napiłam się kakaa i pobiegłam na górę. Rzuciłam się rozmarzona po raz ostatni na moje duże, wściekle niebieskie łóżko. Byłam zdenerwowana, a zarazem szczęśliwa. Wstałam i wyjrzałam przez okno. Widziałam znajomy mi park, plac zabaw i szkołę, w której przeżyłam wspaniałe chwile. Wzięłam walizkę i zeszłam na dół. Mama stała uśmiechnięta koło drzwi. Przytuliłam ją, a ona odgarnęła moje włosy. Byłyśmy bardzo zżyte, zwłaszcza, że nie miałam ojca. ‘Tuż po moim narodzeniu poszedł kupić los w totolotka. Cóż, widać musiał wygrać miliony, skoro nie ma go już 16 lat.’

Wyszłyśmy na dwór, mama zamknęła drzwi i ostatni raz widziałam mój dom. Mruknęłam coś pod nosem i wsiadłyśmy do wypożyczonego Land Rovera. ‘Następny kierunek – Londyn’- szepnęłam sama do siebie.

        Dziwnym trafem obudziłam się już w samolocie. A dokładniej mama mnie obudziła gdy lądowaliśmy. Początkowo nie mogłam określić mojego położenia, ale lekkie turbulencje rozjaśniły mi sytuację. Nienawidzę latać samolotem! Gdy tylko drzwi wyjściowe się otworzyły, wzięłam bagaż podręczny i wybiegłam z samolotu. Było mi zwyczajnie niedobrze. Chwilę czekałam na mamę, a później ruszyłyśmy odebrać bagaż.

- Meg, zaraz wrócę. Chcesz coś do picia? - spytała.

- Nie, dzięki - odpowiedziałam i ruszyłam po swój bagaż. Idąc, usłyszałam wypowiadane moje imię, więc się odwróciłam. Zdziwiona, że nikt mnie nie wołał spojrzałam znów przed siebie, lecz było za późno. Wpadłam na jakiegoś chłopaka.

- Uważaj jak chodzisz! - krzyknęłam leżąc na nim.

- To nie ja na ciebie wpadłem,  moja droga.. - uśmiechnął się szelmowsko. Spojrzałam w jego oczy. Były nienaturalnie zielone i cudowne. Po chwili wstał i pomógł mi się podnieść. Oboje się otrzepaliśmy i z uśmiechami patrzyliśmy sobie w oczy.  Zaczerwieniłam się i poprawiłam włosy. On mrugnął do mnie. Niestety mama wróciła. Chłopak dotknął mojej dłoni, niby od niechcenia i ruszył przed siebie.

- Kto to był? – zaśmiała się mama. - Leci na ciebie.

- Mamo! Przestań! - skrzywiłam się.

Wzięłyśmy swoje bagaż i wyszłyśmy z lotniska. Nasz wcześniej wypożyczony samochód czekał przed  budynkiem.

- Znów Land Rover? – zirytowałam się. Szczerze nienawidziłam tego modelu. Duży, niewygodny i jeszcze różowy!  Super, może i nadawał się dla rodziny siedmioosobowej, ale nie dla dwóch, drobnych kobiet! Zwłaszcza, że obie byłyśmy wysokie i szczupłe.

- Kochanie, przecież wiesz, że to mój ulubiony model. Przypomina mi przeszłość...

- … jak ty z tatą byliście młodzi. Tak, tak… mówiłaś mi to ze sto razy - machnęłam ręką i wsadziłam walizki do samochodu. Mama zasiadła za kierownicą, a ja na miejscu pasażera. Pojechałyśmy przed siebie w daleką drogę.

------------------------------------------------

~ pierwszy rozdział mam za sobą. Nie jestem jakoś wybitnie z niego zadowolona, no ale miał być opis 'życia' Megan. No i jest. Nie miałam dziś weny więc bądźcie wyrozumiali :)  Następnym razem się postaram ♥